پیش می آید
اینچنین بی پروا، بی مقدمه
دست بر کمر عشق بگذارم و ...
از میانه های شب ، با تو همآغوش شوم
پیش می آید
این چنین زخم خورده ،
خودم را بیابم و روح مجروحم را
دست تن گرم تو بسپارم
پیش می آید
چشم بسته از تردد بی رحم خیابان بگذرم و
با تو به تماشای دستان خالی مرگ بنشینم
پیش می آید من شعری ننویسم ...
هرگز اما
نمی شود با تـــو باشم و
شاعرانگی هایم را از یاد ببرم ...!
سیدمحمد مرکبیان
منم اناری
در هنگامه ی پوسیدن !
تا دورم نینداخته اند ؛
صورتم را
به دو دست بگیر
و لب هایم را بمک ...
شعله دارم می کشم در تب ، نمی فهمی چرا ؟
تاب بی ماهی ندارد شب ، نمی فهمی چرا ؟
اهل آه و ناله کردن نیستم ، جان من است ...
اینکه هر دم می رسد برلب نمی فهمی چرا ؟
ذوب دارم می شوم هر روز نمی بینی مگر ؟
آب دارم می شوم هرشب نمی فهمی چرا ؟
لب های تـــو
روزهای قرمز تقویم منند !
برای بوسیدن شان
باید همه چیز راتعطیل کرد !
فقط یک بار
دست پخت خدا را چشیدم
آن هم وقتی بود که ...
برای اولین بار
لب های تـــورا بوسیدم
دارم از چشم های تو دنیا را می بینم
با لب های تو لبخند می زنم
با دست های تو نوازش می کنم !
چنان گم گشته ام در تـــو
که نمی توانی پیدایم کنی
مثل قطره ای که به دریا پیوسته است
شکل سایه ای که به تاریکی
و شبیه اندوهی که به من ...
ﻗﺮﺍﺭ ﻣﺎ ﻓﻘﻂ
ﯾﮏ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﻮﺩ
ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ ...
ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺗﻮﻭ ﻟﺐ ﻫﺎﯾﺖ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ !
ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﺗﻮ
ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﯾﮏ ﺑﻮﺳﻪ
ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺎﺭ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﻡ ...
ﻭ ﺻﺒﺢ ﻓﺮﺩﺍ
ﺍﻋﺠﺎﺯ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯾﺖ
ﻣﻦ ﺭﺍ ﺩﻭﺑﺎﺯﻩ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ
آرامم ؛
دارم به خیال تو راه می روم ،
به حال تو قدم می زنم
آرامم ؛
دارم برای تو چای می ریزم ،
کمرنگ و استکان باریک ، پررنگ و شکسته قلم
هیچ تنها و غریبی
طاقت غربت چشماتو نداره
هر چی دریا رو زمینه ،
قد چشمات نمی تونه ابر بارونی بیاره
وقتی دلگیری و تنها ، غربت تمام دنیا
از دریچه ی قشنگه چشم روشنت می باره
نمی تونم غریبه باشم توی آیینه ی چشمات
تـــو بزار که من بسوزم مثل شمعی توی شبهات
لب بر لب ات
چنانت
به درخت بچسبانم
به دلتنگى
كه درخت شوى ...
كه رفتن اگر بخواهى، نتوانى !
كه بمانى ...
اوائل اینطور نبود که !
اوائل عاشقانه هایم را برای تــو می سرودم
بعد ها امافقط عاشقانه سرودم ...
اوائل نت های موسیقی که اوج می گرفتند ، خیال تو هم اوج می گرفت
بعد ها نت های موسیقی همیشه در اوج ماندند ...
اوائل وقتی چیزهایی را می دیدم
که تـو دوست شان داشتی ، یادت می کردم ، مثل : باران
بعد ها فقط چیز هایی را می دیدم که تـو دوست شان داشتی ، مثل : باران
آسمان اما لجوج بود ، خودم می باریدم ...
اوائل اینطور نبود که !
اوائل اسمت را که می شنیدم ، جانم به لبم می رسید
بعد هااصلا جانی نداشتم که بخواهد به لبم برسد ...
اوائل فرق داشت ...
اوائل دلم که می گرفت ، صدایم هم می گرفت از گریه ...
بعد ها دوستانم مرا با صدای گرفته ام می شناختند ...
اوائل قرار گذاشته بودیم
فقط روز های تعطیل سیگار بکشم
لب‌هایت
به جان دیگری می‌افتد
دردهایت به شب من
این مشروب‌ها
بی تو سری را گیج بی كسی نمی‌كنند
تـــو
از تمام جمع‌های بی من
تا می‌توانی لذت ببر
من به دراكولایی قناعت كرده‌ام
كه از بی كسی تنها خون خودش را می‌خورد
تا ابد بغض من تب زده کال است عزیز
دیدن گریه ی تمساح محال است عزیز
تا شما خانه تان سمت شمال ده ماست
قبله دهکده مان سمت شمال است عزیز
پنجره بین من و توست ، مرا بوسه بزن
بوسه از آن طرف شیشه حلال است عزیز
ما دو ریلیم به امید به هم وصل شدن
فصل گل دادن نی ، فصل وصال است عزیز
ماه من ، عکس تو در چشمه گل آلود شده
عیب از توست ، ببین ! چشمه زلال است عزیز
دام گیسوی تو بی دانه شده ، می فهمی؟!
امپراطوری تو رو به زوال است عزیز
عشق این نیست که بر گردن من حلقه زده
اینکه بر گردنم افتاده وبال است عزیز
چهارفصل است دلم منتظر پاسخ توست
لعن و نفرین به تـــو و هرچه سوال است عزیز ...
لبخند مرا بس بود آغوش لهم می کرد
آن بوسه مرا میکشت لب منهدمم می کرد
آن بوسه و آن آغوش قتاله و مقتل بود
در سیر مرا کشتن این پرده اول بود
هرکس غم خود را داشت هر کس سر کارش ماند
من نشئه ی زخمی که یک شهر خمارش ماند
یا کنج قفس یا مرگ این بخت کبوتر هاست
دنیا پل باریکی بین بد و بدترهاست
ای بر پدرت دنیا آن باغ جوانم کو
دریاچه ی آرامم کوه هیجانم کو
بر آینه ی خانه جای کف دستم نیست
آن پنجره ای را که با توپ شکستم نیست
پشتم به پدر گرم و دنیا خود مادر بود
تنها خطر ممکن اطراف سماور بود
از معرکه ها دور و در مهلکه ها ایمن
یک ذهن هزار آیا از چیستی آبستن
یک هستی سردستی در بود و عدم بودم
گور پدر دنیا مشغول خودم بودم
هر طور دلم میخواست آینده جلو می رفت
هر شعبده ای دستش رو میشد و لو می رفت
صد مرتبه می کشتند یک بار نمی مردم
حالم که به هم میریخت جز حرص نمی خوردم
آینده ی خیلی دور ماضیِ بعیدی بود
پشت در آرامش طوفان شدیدی بود
گفته بودم
پای دلدادگی ام می ایستم،
پای دیر آمدنت ...
از همان ابتدا
خواسته بودم اینچنین عاشقی را
گفته بودم آسان نمی خواهم تو را
می دانم، می دانم، می دانم،
اما تو بگو،صبر بیش از این جایز است ؟
حالا دیگر وقت رسیدن آغوش ات نیست ؟
تو که می دانی ، خدا هم ...
که من آغوش هیچکس را
برای خستگی هایم نخواسته ام
و حالا خواهانم ،
با صدای بلند هم می گویم
خواهان تـــو ، دستانت ...
خواهان لبانت که نامم را صدا می زند
و جانم گفتن های پی در پی لبان من
که در تمام وجودم انعکاس می یابد
و من لبریز می شوم از داشتنت
هفت سـین مراچیده خداوند ...
بر سـاتن اندامت
از سـیاهی گسیوت
تا سـرخاب آتشین گونه هات
سـکه های چشمانت
ســـیب گلوت ...
و مکیدنی ترین سـماق که در لبانت
...
با تـــو همیشه سبزم !
معرفی سایت