صبح جمعه ات به خیر

          هر کجا هستی، به یاد من باش

من با تو چای نوشیده ام،

سفرها کرده ام،

از جنگل، از دریا،

از آغوشتـــو شعرها نوشته ام

رو به آسمان آبی پرخاطره

             از تو گفته ام ، تو را خواسته ام

آه ای رویای گمشده !

هر کجا هستی صبح جمعه ات به خیر

از خلاصه ی روزهای انتظار

که می دانم حوصله به خرج نمی دهی

تا تمامی حرف‌هایم را بشنوی

                        فقط این را می گویم  :

دلتنگی ام

آنقدر بزرگ شده است ...

که اگر ببینی،

            شاید نشناسی!

قهرت را می توانم تحمل کنم

            بهانه ات را ، لج بازی ات را ...

اما دامن آبی چین دارت را نه !

ماهی کوچکی می شوم

            که بعد از عمری دریا را دیده !

نگرانم !‌ ولی چه باید كرد 

عشق ، دلواپسی نمی فهمد

درد من ، خط میخی است عزیز

درد من را كسی نمی فهمد !

بغض كردن میان خندیدن

تكیه دادن به كوه نامرئی

خسته ام از ضوابط عرفی

خسته ام از روابط شرعی

باید میدانستم

        عشق مرداب نیست

               و آغوش ، زمینگیرت نمی كند

دوست دارم

دوباره ، دستم را كه دراز می كنم

                        آسمان توی مشتم باشد

شبها ستاره بچینم

دلم كه گرفت ، با گنجشكها پرواز كنم

تو شاید به این حرفها بخندی

                      اما قلبم گواهی می دهد

می دانم بر نمی گردی !

می دانم که چشمم

به راه خنده های تو خواهد خشکید !

می دانم که در تابوت همین ترانه ها خواهم خوابید !

می دانم که خط پایان

            پرتگاه گریه ها ، مرگ است !

منم اناری

در هنگامه ی پوسیدن  !

تا دورم نینداخته اند ؛

صورتم را

به دو دست بگیر

            و لب هایم را بمک  ...

این همه زیبایی که

 تقصیر تـــو نیست ...

اما

تقصیر توستکه

سهم من از این همه زیبایی

خیالی‌ست که هرشباز موهات می‌بافم ...

می خواهم

گوش باد را بگیرم

که این همه دور موهایت نپیچد

                        و با زندگی ام بازی نکند !

تـــو هم کاری بکن

            مثلا دکمه پیراهنت را ببند

مثلا دامنت را جمع کن

و فکر کن پیاده رو خیس است ...

گفتی

 صدایت ابری است

                        باران بارید ...

در تعبیرهای شاعرانه احتیاط كن

مثلا

ممكن است بگویی

            در چشم‌هایت دریاست