پیش می آید
اینچنین بی پروا، بی مقدمه
دست بر کمر عشق بگذارم و ...
از میانه های شب ، با تو همآغوش شوم
پیش می آید
این چنین زخم خورده ،
خودم را بیابم و روح مجروحم را
دست تن گرم تو بسپارم
پیش می آید
چشم بسته از تردد بی رحم خیابان بگذرم و
با تو به تماشای دستان خالی مرگ بنشینم
پیش می آید من شعری ننویسم ...
هرگز اما
نمی شود با تـــو باشم و
شاعرانگی هایم را از یاد ببرم ...!
سیدمحمد مرکبیان
می دانم بر نمی گردی !
می دانم که چشمم
به راه خنده های تو خواهد خشکید !
می دانم که در تابوت همین ترانه ها خواهم خوابید !
می دانم که خط پایان
پرتگاه گریه ها ، مرگ است !
گفتی
صدایت ابری است
باران بارید ...
در تعبیرهای شاعرانه احتیاط كن
مثلا
ممكن است بگویی
در چشم‌هایت دریاست
شعله دارم می کشم در تب ، نمی فهمی چرا ؟
تاب بی ماهی ندارد شب ، نمی فهمی چرا ؟
اهل آه و ناله کردن نیستم ، جان من است ...
اینکه هر دم می رسد برلب نمی فهمی چرا ؟
ذوب دارم می شوم هر روز نمی بینی مگر ؟
آب دارم می شوم هرشب نمی فهمی چرا ؟
آستین خیس پیراهنم
طعم شور عشق می دهد
گریه کجا بود!
یادت رفته سفر سه روزه ات را !؟
دلتنگی ات، جاده ها را چقدر بارانی کرد!؟
بعد گفتی:
مرد که گریه نمی کند!
عزیزم !
همه میدانند از دهانت
صدای بوسه می آید
و چشم هایت
سکوت را به دریا تحمیل میکند
خوش به حالت که زنی
و خوش به حالت که من
دوست ات دارم
تنهاییات را بیاور
همه دلتنگی هایت
شانه ای هست
اینجا برای آسودن
خیال محالی نیست
باور کن ...
دارم از چشم های تو دنیا را می بینم
با لب های تو لبخند می زنم
با دست های تو نوازش می کنم !
چنان گم گشته ام در تـــو
که نمی توانی پیدایم کنی
مثل قطره ای که به دریا پیوسته است
شکل سایه ای که به تاریکی
و شبیه اندوهی که به من ...
هیچ تنها و غریبی
طاقت غربت چشماتو نداره
هر چی دریا رو زمینه ،
قد چشمات نمی تونه ابر بارونی بیاره
وقتی دلگیری و تنها ، غربت تمام دنیا
از دریچه ی قشنگه چشم روشنت می باره
نمی تونم غریبه باشم توی آیینه ی چشمات
تـــو بزار که من بسوزم مثل شمعی توی شبهات
هفت سـین مراچیده خداوند ...
بر سـاتن اندامت
از سـیاهی گسیوت
تا سـرخاب آتشین گونه هات
سـکه های چشمانت
ســـیب گلوت ...
و مکیدنی ترین سـماق که در لبانت
...
با تـــو همیشه سبزم !
من حرف هیچکس را قبول ندارم
مگر زیبایی
چیزی به جز چشمهای توست ؟
مگر شکفتن غنچه ها
دلیلی به جز لبخندت دارد ؟
رنگ سال هم مسلماً رنگ موهایت
اصلاً وقتی تو بهاری ،
چه فرقی دارد سال نو شود ،
فصل عوض شود یا هر چیز دیگری ؟
تـــو باشی ، هر ثانیه ام بهار است
و من هیچ بهانه ای
برای عاشق نشدن دوباره ام ندارم
من ساده می گویم
اگر چشم هایت مرا می پسندید
کارهای عجیب می کرد
دیوانگی های عجیب و غریب
چیز زیادی نمی خواستم ...
فقط سری که شب ها
روی سینه ات بخواب رود
روزها زود بلند می شدم
و آنقدر دوستت می داشتم
که نفهمیم چگونه پای هم پیر شدیم
توقع زیادی نیست
تنها یک "دوستت دارم" ساده
که گاهی اگر دلم گرفت،
به کسی بگویم ...
کسی که
نه نام کوچکش مهم است
و نه رنگ چشمهایش ...
فقط بهانه ای ست
برای گفتن یک دوستت دارم ساده
که سالهاست به کسی نگفته ام !
معرفی سایت