این همه زیبایی که

 تقصیر تـــو نیست ...

اما

تقصیر توستکه

سهم من از این همه زیبایی

خیالی‌ست که هرشباز موهات می‌بافم ...

خواستم از زیبایی ات بنویسم ...

 دیدم نیستی

            نوشتم "درخت"

تا هروقت

 از کنارش رد شدی

            شاخه ها برایت برقصند

همیشه راهت را کج کرده ای

درخت را بر می دارم

            می نویسم "رودخانه"

نرسیده لباس هایت را میکَنی

ماهی کوچکی می شوی در آب های دور

                        که ماهیگیر پیر، آن را از آب می گیرد

می ایستم میدان ماهی فروشان ، کنار پیرمرد

لباس هایت را که در دستم می بینی

                        جان می گیری، بلند می شوی

و من

بلافاصله می نویسم "اتاق"

            و چراغ را خاموش می کنم !

امیر حسین بریمانی

من حرف هیچکس را قبول ندارم

مگر زیبایی

چیزی به جز چشمهای توست ؟

مگر شکفتن غنچه ها

             دلیلی به جز لبخندت دارد ؟

رنگ سال هم مسلماً رنگ موهایت

اصلاً وقتی تو بهاری ،

 چه فرقی دارد سال نو شود ،

             فصل عوض شود یا هر چیز دیگری ؟

تـــو باشی ، هر ثانیه ام بهار است

و من هیچ بهانه ای

 برای عاشق نشدن دوباره ام ندارم

باید زمان می گذشت ...

زیبایی ات آرام آرام

روی گونه هایم می نشست

گاهی باید در خانه می ماندم و

            به رویای رنگین کمان فکر می کردم

گاهی هم به خیابان می زدم

چترم را باز می کردم

            و به صدای باران

قبل از زمین خوردنش گوش می دادم

باید زمان می گذشت ...

من و باران باهم دوست می شدیم

بعد زیبایی ات آرام آرام

            روی گونه هایم می نشست