گفتی
دوستت دارم
و رفتی ...
من حیرت کردم
از دور سایه هایی
غریب می آمد از جنس دلتنگی
و اندوه و غربت و تنهایی و شاید عشق ...
با خود گفتم
هرگز دوستت نخواهم داشت
گفتم عشق را نمی خواهم
ترسیدم و گریختم ...
رفتم تا پایان هرچه که بود و گم شدم
و این ها ،
پیش از قصه ی لبخند تـــو بود!
مصطفی مستور
همین که چمدانت را بر میداری
همه می پرسند
میخواهی کجا بروی ؟
اما وقتی یک عمر تنهایی ...
هیچ کس از تو نمی پرسد کجایی ؟
انگار همین چمدان لعنتی
تمام ترس مردم از سفر است
هیچ کس از تنهایی تو نمی پرسد !
علیرضا اسفندیاری
من
کمی بیشتر از عشق
تو را می فهمم ...
راه زیاد است ، مهم نیست !
گاهی در این برهوت
سرگردان می شوم ، مهم نیست !
باد پسم می زند مدام ،
سرما می رود توی جانم ،
مهم نیست !
خودم را بغل می کنم !
فقط می خواهم بدانم
جاده هر قدر دراز و طولانی باشد ،
آخرش یک جایی تو ایستاده ای ؟! بین راه
گاهی آدم هایی را می بینم
که آخر جاده شان هیچکس نیست ...
از این برهوت می افـتند به برهوت دیگر !
و همین هراسانم می کند ...
و همین باعث می شود
تنهاییخودم را دوست بدارم ،
آخر من که جز تـــو کسی را ندارم ...
عباس معروفی
تو را وقت باران ...
تو را وقت تنهایی ام در خیابان
تو را بیشتر از تمام درختان
تـــو را بیشتر از تمام جهان دوست دارم
تو را وقت باران ...
تو را وقت تنهایی ام در خیابان
تو را بیشتر از تمام درختان
تـــو را بیشتر از تمام جهان دوست دارم
منتظر نباش که شبی بشنوی ،
از این دلبستگی های ساده دل بریده ام !
که روسری تو را ،
در آن جامه دان قدیمی جا گذاشته ام !
یا در آسمان ،
به ستاره ی دیگری سلام کرده ام !
تنهاییات را بیاور
همه دلتنگی هایت
شانه ای هست
اینجا برای آسودن
خیال محالی نیست
باور کن ...
دوست نداشتم
خبر رفتنت راکسی بفهمد
بغضم را در تنهایی شکستم
مثل قاصدکی که
جای بادبه باران فکر می کرد.
لبخند مرا بس بود آغوش لهم می کرد
آن بوسه مرا میکشت لب منهدمم می کرد
آن بوسه و آن آغوش قتاله و مقتل بود
در سیر مرا کشتن این پرده اول بود
هرکس غم خود را داشت هر کس سر کارش ماند
من نشئه ی زخمی که یک شهر خمارش ماند
یا کنج قفس یا مرگ این بخت کبوتر هاست
دنیا پل باریکی بین بد و بدترهاست
ای بر پدرت دنیا آن باغ جوانم کو
دریاچه ی آرامم کوه هیجانم کو
بر آینه ی خانه جای کف دستم نیست
آن پنجره ای را که با توپ شکستم نیست
پشتم به پدر گرم و دنیا خود مادر بود
تنها خطر ممکن اطراف سماور بود
از معرکه ها دور و در مهلکه ها ایمن
یک ذهن هزار آیا از چیستی آبستن
یک هستی سردستی در بود و عدم بودم
گور پدر دنیا مشغول خودم بودم
هر طور دلم میخواست آینده جلو می رفت
هر شعبده ای دستش رو میشد و لو می رفت
صد مرتبه می کشتند یک بار نمی مردم
حالم که به هم میریخت جز حرص نمی خوردم
آینده ی خیلی دور ماضیِ بعیدی بود
پشت در آرامش طوفان شدیدی بود
نبین تنهایم
تنهایی ام دروغی ست
شهری ست شلوغ توی دلم
پر از آدم هایی که همه شان منم
پر از آدم هایی که همه شان تـــویی
من دوست بارانم
با خیال راحت برو
من تنها نمی مانم
معرفی سایت