صبح جمعه ات به خیر

          هر کجا هستی، به یاد من باش

من با تو چای نوشیده ام،

سفرها کرده ام،

از جنگل، از دریا،

از آغوشتـــو شعرها نوشته ام

رو به آسمان آبی پرخاطره

             از تو گفته ام ، تو را خواسته ام

آه ای رویای گمشده !

هر کجا هستی صبح جمعه ات به خیر

باید میدانستم

        عشق مرداب نیست

               و آغوش ، زمینگیرت نمی كند

دوست دارم

دوباره ، دستم را كه دراز می كنم

                        آسمان توی مشتم باشد

شبها ستاره بچینم

دلم كه گرفت ، با گنجشكها پرواز كنم

تو شاید به این حرفها بخندی

                      اما قلبم گواهی می دهد

ﺗﻤﺎﻡ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺗﻨﻢ ﺭﺍ

            بکش ﺩﺭ ﺁﻏﻮش ات  ...

ﻣﺮﺍ ﮐﻪ ﻃﺎﻗﺖ ﯾﮏ ﭘﯿﺮﻫﻦﺟﺪﺍﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ ...

برلین و پاریس ،

            تهران و پراگ ...

                        فرقی ندارد!

پایتخت عشق

 همین آغوش توست ؛

            مرا در آغوش ات بگیر و ببوس

ﻗﺮﺍﺭ ﻣﺎ ﻓﻘﻂ

    ﯾﮏ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﻮﺩ

                ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ   ...

ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺗﻮﻭ ﻟﺐ ﻫﺎﯾﺖ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ !

ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﺗﻮ

           ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﯾﮏ ﺑﻮﺳﻪ

                       ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺎﺭ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﻡ  ...

ﻭ ﺻﺒﺢ ﻓﺮﺩﺍ

ﺍﻋﺠﺎﺯ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯾﺖ

            ﻣﻦ ﺭﺍ ﺩﻭﺑﺎﺯﻩ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ

جهان برای من

             با میلاد تـــو آغاز شده

و برگهای تقویم

تنها دیوارهایی فرضی است

            که فاصله را یادآوری می کنند

تا باور کنیم بی آغوش،

            عشق افسانه ای بیش نیست

رنجیده‌ام ...

دستم را

در دست لحظه ات بگذار

            که آغوش این شهر افق ندارد

که خواهش بزرگیست

              دلتنگ نبودن در کوچ

و آرزوی زیبائیست، بازگشت ...

لبخند مرا بس بود آغوش لهم می کرد

آن بوسه مرا میکشت لب منهدمم می کرد


آن بوسه و آن آغوش قتاله و مقتل بود

در سیر مرا کشتن این پرده اول بود


هرکس غم خود را داشت هر کس سر کارش ماند

من نشئه ی زخمی که یک شهر خمارش ماند


یا کنج قفس یا مرگ این بخت کبوتر هاست

دنیا پل باریکی بین بد و بدترهاست 


ای بر پدرت دنیا آن باغ جوانم کو

دریاچه ی آرامم کوه هیجانم کو


بر آینه ی خانه جای کف دستم نیست

آن پنجره ای را که با توپ شکستم نیست


پشتم به پدر گرم و دنیا خود مادر بود

تنها خطر ممکن اطراف سماور بود


از معرکه ها دور و در مهلکه ها ایمن

یک ذهن هزار آیا از چیستی آبستن


یک هستی سردستی در بود و عدم بودم

گور پدر دنیا مشغول خودم بودم


هر طور دلم میخواست آینده جلو می رفت

هر شعبده ای دستش رو میشد و لو می رفت


صد مرتبه می کشتند یک بار نمی مردم

حالم که به هم میریخت جز حرص نمی خوردم


آینده ی خیلی دور ماضیِ بعیدی بود

پشت در آرامش طوفان شدیدی بود

گفته بودم

پای دلدادگی ام می ایستم،

                         پای دیر آمدنت ...

از همان ابتدا

خواسته بودم اینچنین عاشقی را

            گفته بودم آسان نمی خواهم تو را

می دانم، می دانم، می دانم،

 اما تو بگو،صبر بیش از این جایز است ؟

                        حالا دیگر وقت رسیدن آغوش ات نیست ؟

تو که می دانی ، خدا هم ...

که من آغوش هیچکس را

             برای خستگی هایم نخواسته ام

و حالا خواهانم ،

با صدای بلند هم می گویم

            خواهان تـــو ، دستانت ...

خواهان لبانت که نامم را صدا می زند

و جانم گفتن های پی در پی لبان من

             که در تمام وجودم انعکاس می یابد

                                    و من لبریز می شوم از داشتنت

دستم را به روی

            لحظه ها می کشم  ...

احساس می کنم

از آنجا که تـــو ایستاده ای

تا رویاهای من یک آغوش فاصله ست ...

همیشه باش!

تمام شمعدانی های حیاط می دانند

اینجا باران هم اگر ببارد ،

بدون تو بوی خشکسالی می دهم !